Κάποιες φορές τα καταφέρνουμε, κάποιες η προσπάθειά μας αυτή κρατά για λίγο μόνο χρονικό διάστημα, και κάποιες ερχόμαστε αντιμέτωποι ξανά και ξανά για πολύ καιρό με το ίδιο πρόβλημα, το οποίο πολλές φορές γίνεται πιο έντονο.
Η αναζήτηση βοήθειας μπορεί να είναι μια δύσκολη υπόθεση. Για τον καθένα από εμάς, το να ζητήσουμε βοήθεια ακόμα και για τα πιο απλά καθημερινά προβλήματα, μπορεί να αποτελεί από μια απλή και εύκολη οδό, μέχρι μια δυσάρεστη διαδικασία που θα προτιμήσουμε να αποφύγουμε, ακριβώς επειδή η αναζήτηση βοήθειας ενδέχεται να σημαίνει κάτι άσχημο για εμάς.
Το ίδιο συμβαίνει και με την αναζήτηση ενός ειδικού ψυχικής υγείας.
Όλοι οι άνθρωποι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτή την απόφαση, μπορεί να αισθανθούμε ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά και ενθουσιασμό που θα έρθουμε σε επαφή με καινούργιες πτυχές του εαυτού μας. Φόβο για το πώς είναι η διαδικασία και τι ρόλο πρέπει να έχουμε εμείς οι ίδιοι. Αγωνία για την εξέλιξη και την ανακούφιση από τη δυσκολία μας. Θυμό για τη δυσκολία μας η οποία επιμένει (παρά τις δικές μας προσπάθειες να την αντιμετωπίσουμε) και τώρα πρέπει να αναζητήσουμε έναν ειδικό για να μας βοηθήσει. Λύπη ή απόγνωση γιατί η δυσκολία μας έχει καταβάλλει και αμφιβάλλουμε πλέον για το εάν μπορεί κάτι να μας βοηθήσει.
Όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικά συναισθήματα, που άλλους θα τους κινητοποιήσουν, και άλλους θα τους σταματήσουν από την προσπάθειά τους να κάνουν το βήμα και να απευθυνθούν σε έναν ειδικό.
Η αναζήτηση βοήθειας και η απόφαση να ξεκινήσουμε ψυχοθεραπεία, είναι μια γενναία απόφαση. Αυτή η απόφαση περιλαμβάνει ένα ρίσκο, το οποίο συνήθως φαντάζει μεγαλύτερο πριν μπούμε στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, παρά κατά τη διάρκεια αυτής. Θα γνωρίσουμε τη δυσκολία μας, θα την κοιτάξουμε στα μάτια, θα την καταλάβουμε, θα την εκφράσουμε διαφορετικά, θα μάθουμε να τη ρυθμίζουμε οι ίδιοι, θα της συμπεριφερθούμε διαφορετικά, θα την οριοθετήσουμε, και γιατί όχι θα την αλλάξουμε. Και μέσα από αυτήν, θα γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τις δυνατότητές μας, τα ευάλωτα σημεία μας.
Η παρακάτω ιστορία, περιγράφει πολύ εύστοχα την αγωνία μας προς το δρόμο της γενναίας απόφασης να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μας:
«Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα λιοντάρι το οποίο είχε απομακρυνθεί από τη ζούγκλα όπου ζούσε, και βρέθηκε χαμένο να περιπλανιέται στην έρημο. Περπατούσε σε αυτό το ξηρό και άνυδρο τόπο και γινόταν ολοένα και πιο διψασμένο. Μέχρι που συνάντησε μια λίμνη με νερό. «Επιτέλους!» αναφώνησε, «μπορώ να ικανοποιήσω τη δίψα μου!». Έτρεξε προς τη λίμνη, αλλά καθώς χαμήλωνε το κεφάλι του για να πιεί νερό, αντίκρυσε ένα άλλο λιοντάρι που υπήρχε στη λίμνη. Το λιοντάρι αμέσως έκανε πίσω. Όταν προσπάθησε να ξαναπλησιάσει τη λίμνη, για ακόμα μια φορά το άλλο λιοντάρι τον κοίταζε επίμονα. Το λιοντάρι έκανε συνέχεια προσπάθειες μπρος και πίσω προς τη λίμνη, και γινόταν ολοένα και πιο διψασμένο, ενώ το άλλο λιοντάρι συνέχεια έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο του. Τελικά, το λιοντάρι ένιωσε τόσο έντονη τη δίψα του, που ξεκίνησε να πάει προς το νερό της λίμνης, σκεπτόμενο «δε με ενδιαφέρει για το άλλο λιοντάρι ή πόσο άγριο μπορεί να είναι. Πρέπει να πιώ νερό για να επιβιώσω!»…και έτσι βύθισε το κεφάλι του στο νερό και ξεκίνησε να πίνει. Και καθώς το έκανε, το άλλο λιοντάρι εξαφανίστηκε και διαλύθηκε η μορφή του, καθώς δεν ήταν πάρα η αντανάκλαση του νερού…» (I.Shah).
